Pierścienie Władzy

Pierścienie Władzy to motyw przewodni Władcy Pierścieni ale co tak naprawdę o nich wiadomo? Okazuje się, że więcej niż mówią plotki. Praktycznie na każdym możliwym forum Middle-Earth Geeków znajdzie się jakiś wątek o Pierścieniach Władzy. Do tego wzbogacony komentarzami o tym jak to szkoda, że tak niewiele o nich wiadomo. Jaka więc była ich historia? Jaki miały wpływ na rozwój dzieł J.R.R. Tolkiena i czy rzeczywiście były takie ważne?

Pierścienie Władzy

Pierścienie Władzy nazywane również Wielkimi Pierścieniami były potężnymi pierścieniami o niezwykłej mocy. Powstały one w Drugiej Erze a dokładnie w Eregionie który słynął z magicznych artefaktów. Stworzyli je elfowie z Ost-In-Edhil. Elfowie z Eregionu uczynili swoje Trzy Pierścienie niezwykle pięknymi i potężnymi, tworząc je niemal wyłącznie dzięki własnej wyobraźni i przeznaczając im funkcję zachowania piękna.

Od czego się zaczeło?

Wszystko zaczeło się w 1200 roku kiedy to do Ost-In-Edhil gdzie pracował Celebrimbor wnuk Feanora przybył Annatar. Annatarowi niewiele osób ufało i jak się później okazało słusznie. Annatar był kowalem i przez 400 lat inspirował elfów zyskując ich coraz większe zaufanie. Najbardziej nieufni w stosunku do niego byli Gil-galad i Elrond. Wtedy jednak nawet oni nie spodziewali się, że pod tym przebraniem Annatara kryje się sam Sauron. Annatar inspirował elfów i postanowił to wykorzystać do potężnego podstępu.

Dzięki nauką Saurona Mistrzowie z Ost-in-Edhil dużo się nauczyli dzięki czemu tworzyli rzeczy piękniejsze i cudowniejsze od wszystkich innych.

Sauron chciał zniewolić elfów i poddać ich ścisłemu nadzorowi. Dlatego pewnego dnia zaproponował największym Mistrzom z Ost-In-Edhil żeby, stworzyć coś niepowtarzalnego.

Miały to być Pierścienie Władzy które miały być podarunkami dla przedstawicieli trzech ras. Elfowie lubili piękne rzeczy i dlatego pomysł bardzo się im spodobał i odrazu zabrali się do pracy nic nie podejrzewając.

Pod przewodnictwem Annatara Celebrimbor i elficcy kowale z Ost-in-Edhil w Eregionie nauczyli się umiejętności kowalstwa i ognia. Opracowali to do takiej perfekcji, że dorównywali swymi umiejętnościami jedynie Valarowi Aulëmu.

Elfowie stworzyli dziewiętnaście pierścieni które właśnie były takimi dziełami jakie zaplanował sobie Sauron, przepięknymi, cudownymi i zapierającymi dech w piersiach.

Trzy Pierścienie dla królów elfów pod otwartym niebem…

Siedem dla władców krasnali w ich kamiennych pałacach…

Dziewięć dla śmiertelników, ludzi śmierci podległych…

Plan Saurona się powiódł. Gdy powstały wszystkie Pierścienie Władzy Sauron zgromadził je wszystkie i rozdzielił je między różnych mieszkańców Śródziemia w nadziei, że tym sposobem będzie mógł kierować nimi. Mieszkańcy Śródziemia kuszeni wizją poznania tajemnicy siły ponad miarę dozwoloną ich plemieniu szybko połkneli haczyk. Dopiero po wykuciu Pierścieni Władzy elfy poznały straszliwą cenę darów Annatara. Podczas gdy w mitologii greckiej Prometeusz otrzymywał dary za darmo, dar Annatara w postaci Pierścieni Mocy ostatecznie zakończył się zniewoleniem straszliwego Władcy Pierścieni.

Podstęp

Podczas powstawania Pierścieni Władzy nikt nie wiedział, że pod przykrywką Annatara kryje się sam Sauron postanowił on więc wykorzystać sytuacje. Nadzorował on wszystkie prace nad pierścieniami i wiedział o wszystkim co elfowie robili w ich sprawie.

Gdy elfowie tworzyli Pierścienie Władzy które miały być podarowane przedstawicielą trzech ras Sauron ruszył do Mordoru i w ogniu Góry Przeznaczenia wykuł dwudziesty pierścień. Jedyny Pierścień który miał rządzić wszystkimi pozostałymi i doprowadzić Saurona do władzy. Sauron związał swój los z Jedynym Pierścieniem i zamknął w nim całą swoją moc i przewrotność…

Jeden dla Władcy Ciemności na czarnym tronie W Krainie Mordor, gdzie zaległy cienie, Jeden by, wszystkimi rządzić, Jeden by, wszystkie odnaleźć, Jeden by, wszystkie zgromadzić i w ciemności związać W Krainie Mordor, gdzie zaległy cienie.

W tym samym czasie Celebrimbor wykuł trzy pierścienie elfów które miały największy wpływ na dalsze wydarzenia. To właśnie dzięki tym pierścieniom elfowie zorientowali się, że Annatar jest Sauronem i planuje przejąć władzę nad wszystkimi pierścieniami.

Trzy Pierścienie dla królów elfów pod otwartym niebem…

Słynne Pierścienie władców elfów które wykuł Celebrimbor w Eregionie miały potężną moc dzięki której ten kto je nosił nie musiał się obawiać upływającego czasu ani znużenia światem.

Nenya

Nenya był pierścieniem Wody. Nazywano go również Pierścieniem z Diamentem oraz Białym Pierścieniem ze względu na jego surowiec z jakiego powstał (Mithril). Tak jak wszystkie Pierścienie elfów został wykuty przez Celebrimbora. Pierścień z Diamentem miała w krainie Lórien pani Galadriela, królowa leśnych elfów, żona Celeborna z Doriathu. Wykorzystywała ona go jedynie do chronienia Lóthlorien. Pierścien charakteryzował się odpornością na czas. Tam gdzie się znajdował panowała radość a czas nie miał niszczącego wpływu. Był to jeden z trzech pierścieni który udało się elfom ukryć przed Sauronem. Ukrywano go w Lóthlorien w królestwie Galadrieli. Gdy doszło do zniszczenia Jedynego Pierścienia Galadriela zabrała go ze sobą za morze.

Vilya

Vilya był pierścieniem Powietrza był wykonany ze złota i miał w sobie oczko z szafiru i tak jak reszta pierścieni elfów został wykuty przez Celebrimbora. Jego pierwszym powiernikiem był Gil-galad a pod koniec Drugiej Ery Elrond. Elrond długo ukrywał fakt, że jest powiernikiem pierścienia. Dopiero pod koniec Trzeciej Ery elfowie domyśili się, że Pierścień z Szafirem jest w ręku Elronda, w pięknej dolinie w Rivendell, w domu gdzie gwiazdy niebieskie świeciły najjaśniej. Pierścień z Rubinem nie ujawinił się aż do końca i oprócz Elronda, Galadrieli i Círdana nikt nie wiedział kto go przechowuje. Jego moc polegała na tym, że wszystko było piękne i kwitło.

Z wszystkich trzech pierścieni elfów uważało się go za najpotężniejszego

Narya

Narya był pierścieniem Ognia z rubinem który nazywano również Czerwonym Pierścieniem, Trzecim Pierścieniem. Wykuł go razem z pozostałymi pierścieniami elfów Celebrimbor który był jego pierwszym powiernikiem. Następnie oddał on pierścień Gil-galadowi. Kolejnymi powiernikami był Círdan lecz odstąpił on go Mithrandilowi mówiąc…

Weź ten Pierścień aby, cię podtrzymywał i bronił od znużenia, gdyż czekają cię wielkie trudy i ciężkie troski. To jest Pierścien Ognia i może z jego pomocą zdołasz zagrzać serca do dawnego męstwa w tym coraz zimniejszym świecie.

Następnie po zniszczeniu Jedynego Pierścienia Mithrandir zabrał ze sobą pierścień gdy opuszczał Śródziemie. Gdy spadkobierca Isildura stanął na czele ludzi i objął panowanie nad Zachodem, było już jasne, że skończyła się władza Trzech Pierścieni a świat postarzał się i zszarzał dla elfów. Wówczas ostatni Noldorowie odpłyneli z Przystani, opuszczając Śródziemie na zawsze. Wreszcie powiernicy Trzech Pierścieni przybyli nad morze i mistrz Elrond wstąpił na pokład okrętu, który Círdan dla nich przygotował.

Akcja / Reakcja

Gdy odkryto, że Annatar to tak naprawdę Sauron z swoim nikczemnym planem elfowie szybko zareagowali i nie dali się tak łatwo ujarzmić Sauronowi. Kiedy Sauron wsunął Jedyny Pierścień na swój palec, od razu wyczuli to, przejrzeli jego zamiary, zrozumieli, że chce on panować nad nimi i nad ich dziełami. Oburzeni i wylękli, zdjeli natychmiast swoje pierścienie i przestali ich używać. Ukryli Pierścienie Elfów a wszystkie inne Pierscienie Władzy starali się zniszczyć. Wtedy Sauron widząc, że jego plany wyszły na jaw i że elfowie ustrzegli się podstępu, wpadł w gniew i otwarcie wypowiedział elfom wojnę i w 1695 roku najechał na Eriador. Sauronowi nigdy nie udało się zdobyć pierścieni elfów.

Sauron zażądał aby, mu oddali wszystkie pierścienie, ponieważ bez jego pomocy i nauk rzemieślnicy elfów nigdy takich cudownych rzeczy nie potrafiliby, zrobić. Lecz elfowie uciekli, ratując trzy ze swoich pierścieni, które potem ukryli. Były to Trzy, stworzone na ostatku i potężniejsze od wszystkich poprzednich: Narya, Nenya, i Vilya pierścienie żywiołu ognia, wody i powietrza.

Ze wszystkich zrobionych przez elfów pierścieni, na tych trzech Sauronowi najbardziej zależało, bo ten kto je przechowywał, mógł się nie lękać szkód, jakie czyni czas, i długo bronić się od znużenia światem. Sauron nie mógł jednak tych trzech znaleźć, bo powierzone zostały Mędrcom, którzy je ukrywali i nie używali ich jawnie, dopóki Pierścień Rządzący był w posiadaniu Saurona. Wszystkie trzy pozostały nieskażone, ponieważ wykuł je Celebrimbor sam, a Sauron ich nigdy nie dotknął. Jednakże one jak i wszystkie inne pierścienie też podlegały Jedynemu.

Pierścienie elfów to jedyne pierścienie których mocą posługiwano się jeszcze po zniszczeniu Jedynego Pierścienia. Posługiwano się ich czarodziejską mocą a tam, gdzie, się znajdowały, panowało wesele i wszystko było bezpieczne od niszczycielskiego działania czasu.

Siedem dla władców krasnali w ich kamiennych pałacach…

Pierścienie krasnoludów to najbardziej tajemnicze pierścienie z wszystkich dwudziestu jakie powstałe. J.R.R. Tolkien niewiele nam o nich mówi zbierzmy więc wszystko do kupy…

Powiernicy

Powstało Siedem Pierścieni krasnolduów które zostały ofiarowane krasnoldudzkim władcą z siedmiu plemień:

• Długobrodych (Lud Durina)
• Ognistobrodych
• Sztywnobrodych
• Czarnowłosych
• Żelaznorękich
• Szerokobiodrzy

Wykuto je w 1500 roku Drugiej Ery w Eregionie. Nie jest dokładnie wyjaśnione kto je wykuł. Wiadomo jedynie, że w ich wykuciu brało udział kilka osób między innymi Celebrimbor oraz innych elfickich kowali z Gwaith-i-Mírdain.

Tak jak w przypadku elfickich pierścieni wiemy dokładnie gdzie Celebrimbor je ukrył tak w przypadku Siedmiu Pierścieni Krasnoludów długo było nie wiadomo co się z nimi działo. Sauron nie dał się tak łatwo nabrać na stare legendy i w 1697 roku opanował Eriador porwał Celebrimbora i poddał go torturom. Sposób się sprawdził i Celebrimbor zdradził Sauronowi gdzie może znaleźć ukryte pierścienie krasnoludów jednak dla czytelników zostało to tajemnicą.

Powiadano, że każdego z Siedmiu Skarbów dawnych krasnoludzkich królów był złoty pierścień, ale wszystkie te skarby, zgarneły i pożarły smoki, a z Siedmiu Pierścieni część strawił ogień, część zaś odzyskał Sauron. Durin otrzymał pierwszy z Krasnoludzkich Pierścieni, który, jak wierzono, był źródłem bajecznego bogactwa jego królestwa, dzięki jego mocy „hodowania złota”.

Krasnoludowie wykorzystywali pierścienie władzy jedynie do zdobywania bogactw i nie byli podatni na manipulacje Saurona który za pomocą Jedynego Pierścienia usiłował kierować ich wolą. Mocą pierścieni krasnoludów było łatwe wzbogacanie się. Miało to jednak swoje wady. Christopher Tolkien w Historii Śródziemia pisze nam…

W szkicu mój ojciec napisał: Osoba nosząca Pierścień wzbogaciła się szczególnie w złocie, to znaczy jego interesy przyniosły mu bogactwo zgodnie z tym, w co inwestował; czy to ołów, srebro, czy klejnoty. Niezależnie w co, Pierścień sprawiał, że wszystko było liczniejsze, miało większy rozmiar oraz większą wartość.

Rządza bogactwa rozpaliła w sercach krasnoludów popędliwość i namiętną chciwość złota, a wynikło z tego później wiele zła, na czym Sauron skorzystał. Do jednych z takich haniebnych uczynków jakie krasnoludowie zrobili pod wpływem rządzy bogactwa było słynne obudzenie Balroga w Morii który później zabił Gandalfa Szarego (który się później odrodził jako Gandalf Biały).

Wszystkie z siedmiu pierścieni władzy które przetrwały po zniszczeniu Jedynego Pierścienia całkowicie straciły swoją moc.

Pierścień Durina

Najwięcej z wszystkich siedmiu pierścieni krasnoludów J.R.R. Tolkien zdradza nam o Pierścieniu Plemienia Durina. Był on najstarszym z wszystkich siedmiu pierścieni krasnoludów. Jego pierwszym powiernikiem był Durin III który dostał go od elfów. Był też jednym z najbardziej strzeżonych pierścieni krasnoludów i przez lata wiele osób było przekonanych, że jest on w grobowcu Durina VI w Morii. Istniała też legenda, że pierścień ten został skradziony Thrórowi przez Azoga. Były to jedynie plotki i legendy. Tak naprawdę pierścień ten był według tradycji przekazywany w rodzie Durina z ojca na syna.

Niemniej jednak każdy posiadacz trzymał swój pierścień w tajemnicy, i chociaż otaczający go ludzie niewątpliwie się tego domyślali, nikt nie był pewien, że Thráin posiada Pierścień Władzy. Częściowo dzięki samej mocy Pierścienia Thráin po kilku latach stał się niespokojny i wyalienowany. Nie mógł już dłużej znosić myśli o złocie, jego serce ponownie zwróciło się do Ereboru i postanowił wrócić. Dopiero długo potem okazało się, że został wzięty żywcem i zabrany do otchłani Dol Guldur (2845). Tam był torturowany i zabrano mu Pierścień; i tam w końcu (w 2850) zmarł.

Christopher Tolkien zauważył również że…

Stwierdzenie, że Thraín przybył do Dol-guldur w poszukiwaniu jednego z Siedmiu Pierścieni, jest dziwne, gdyż historia, w której Thrór otrzymał pierścień i został mu odebrany w lochach Saurona, sięga najwcześniejszego tekstu Rady Elronda. Wydaje się, że jest to pomyłka bez większego znaczenia.

Dziewięć dla śmiertelników, ludzi śmierci podległych…

Ludziom ofiarowano aż dziewięć pierścieni bo ci w tym przypadku, jak w wielu innych,okazali się najbardziej skłonni do ulegania jego woli. Pierścienie ludzi wykuł Celebrimbor w Drugiej Erze w Ost-In-Edhil w Eregionie. Ludzie okazali się najbardziej podatni na manipulacje Saurona i opętani rządzą przerodzili się w Nazgûli po czym służyli Sauronowi.

Dziewięć Pierścieni Ludzi zostało ofiarowane Czarnoksiężnikowi z Angmaru, Khamûlowi Czarnemu Easterlingowi (który później przerodził się w najpotężniejszego Nazgûla) oraz Trzy Pierścienie dano Czarnym Númenorejczykom a Cztery Pierścienie dano dla Easterlingów i Południowców.

Sauron rządził tymi pierścieniami i użyczył im czegoś z własnej przewrtoności, co mógł uczynić tym łatwiej, że przykładał rękę do ich stworzenia, były więc obciążone klątwą i zdradzały tych, którzy się nimi posługiwali.

Ludzi łatwiej było usidlić niż krasnoludów. Ci, którzy posługiwali się Dziewięcioma Pierścieniami, zdobyli w swoim czasie wielką potęgę jako, królowie, czarnoksiężnicy i wojownicy. Lecz chwała i bogactwa obróciły się później na ich zgubę. Zdawało się, że ich życie nigdy się nie skończy ale stawało się nie do zniesienia. Jeśli chcieli mogli poruszać się niwidoczni dla innych istot a sami widzieli rzeczy znajdujące się w świecie rzeczy niewidzialnych dla śmiertelników lecz często ukazywały im się tylko widma i oszukańcze miraże stwarzane przez Saurona. Wcześniej czy później niezależnie od siły woli stawali się sami niewolnikami pierścienia.

Mocą pierścieni ludzi była wpływowość na innych. Każdy kto posiadał pierścień miał wyjątkową umiejętność wpływania na innych ludzi i długowieczność.

Sauronowi udało zdobyć się wszystkie dziewięć pierścieni jednak chociaż miał od nad nimi władze to nie zabrał ich powierniką pierścieni. Dziewięć Pierścieni było zapłatą Saurona za zakup tych dziewięciu wiecznie potępionych dusz, które stały się Upiorami Pierścienia.

Jedyny Pierścień

Jedyny Pierścień został wykuty przez Saurona w Ogniu Góry Przeznaczenia w Mordorze. Moc Pierścieni Władzy była związana z mocą Jedynego, bo całkowicie były od niego zależne, miały zachować swą siłę tylko dopóki istniał Jedyny Pierścień. W tym Jedynym zawarł Sauron wiele z swojej siły i woli, gdyż pierścienie elfów miały wielką moc, ten więc, który miał nimi rządzić, musiał posiadać niezwykłą potęgę. Sauron wykuł go we wnętrzu Góry Przeznaczenia, w Mordorze, Kraju Cienia. Gdy wkładał go na palec, widział wszystko, co działo się za sprawą słabszych pierścieni, czytał myśli tych, którzy je nosili, i mógł tymi myślami kierować.

Gdy w Rivendell zebrali się przedstawiciele wszystkich trzech ras zdania były podzielone odnośnie tego co należy zrobić. Jedni chciali pierścień zniszczyć inni wykorzystać. Jednak Gandalf najlepiej rozumiał, że ostatecznie jedynym sposobem na pokonanie Saurona i jego złego Jedynego Pierścienia nie jest próba obalenia go lub przejęcia jego mocy, ale cofnięcie procesu alchemicznego, w wyniku którego powstał Pierścień Mocy – tak głosi powszechny folklor u nas można cofnąć zaklęcie, recytując je od tyłu. Widzimy w tym „zacofany” charakter poszukiwania pierścienia. Tylko tam, gdzie został wykuty, Jedyny Pierścień może zostać zniszczony, a moc Saurona pokonana.

Pierścienie Władzy chronologicznie

Sauron uczy Noldorów wielu rzeczy, dzięki którym stają się utalentowanymi rzemieślnikami i pod jego przewodnictwem na przełomie 1200 – 1500 roku powstają Pierścienie Władzy wykute przez Saurona i elfich kowali z Eregionu (Trzy Pierścienie Elfów, Siedem Pierścieni Krasnoludów, Dziewięć Pierścieni dla Ludzi).

1500

Celebrimbor ze Srebrnego Uścisku wykonuje Trzy Wielkie Pierścienie.

1350

Złe rzeczy znów zaczynają się mnożyć. Orkowie szybko się mnożą, zagłębiają się w Góry Mgliste i atakują Krasnoludy.

1600

Sauron wykuwa Jedyny Pierścień w płomieniach Góry Przeznaczenia aby, obserwować i kontrolować posiadaczy pozostałych pierścieni. Pierścień Rządzący jest tworzony w tajemnicy przez Saurona w Mordorze. Kiedy Sauron zakłada Jedyny Pierścień, elfy dowiadują się o jego zamiarach i uciekają z trzema pierścieniami – Naryą, Nenyą i Vilyą, wykonanymi przez Celebrimbora, syna Curufina. Prowadząc wojnę z elfami, Sauron oddaje resztę swoich pierścieni – siedem władcom krasnoludów i dziewięć królom ludzi aby, przejąć kontrolę nad resztą dzieci Śródziemia.

1690

Ukończenie Trzech Pierścieni. Celebrimbor dowiaduje się o planach Saurona.

1693

Wojna Saurona i Elfów. Trzy ukryte Pierścienie Elfów są ukrywane przez Círdana w Szarych Przystaniach u Gil-galada w Lindon, Galadrieli w Lothlórien i Elronda w Rivendell.

1975

Angmar zostaje zniszczony.

1980

Upiory Pierścienia żyją w Mordorze.

2002

Czarnoksiężnik rozpoczyna władzę w Minas Morgul.

2251

Upiory Pierścienia, niewolnicy dziewięciu Pierścieni, przybywają aby, służyć Sauronowi.

2463

Powstaje Biała Rada aby, zjednoczyć i pokierować siłami Zachodu w oporze wobec cienia. Curunír (Saruman Biały) zostaje wybrany na szefa Rady, ponieważ najgłębiej przestudiował wszystkie sztuki i sposoby, Saurona i jego sług. Galadriela z Lórien pragnie aby, Gandalf został wodzem, ale on odmawia. Saruman rozpoczyna studia nad Pierścieniami Mocy, ich zastosowaniami i historią.

2850

Gandalf ponownie odwiedza Dol Guldur aby, odkryć cele Czarnoksiężnika. Znajduje tam Thraína, krasnoluda, syna Thróra i otrzymuje od niego tajny klucz do Ereboru. Thraín przybył tam w poszukiwaniu jednego z Siedmiu Pierścieni, ale zmarł w Dol Guldur. Gandalf odkrywa ponad wszelką wątpliwość, że Czarnoksiężnikiem jest nikt inny jak sam Sauron, który ponownie gromadzi wszystkie Pierścienie Mocy i stara się poznać los Jedynego oraz siedzibę Dziedziców Isildura. W notatkach J.R.R. Tolkiena pod notatką odnośnie 2850 roku o tym że, Thráin udał się do Dol Guldur w poszukiwaniu jednego z Siedmiu Pierścieni J.R.R. Tolkien dopisał…

Thráin był posiadaczem ostatniego z Siedmiu Pierścieni Władzy, który przetrwał zniszczenie lub odzyskanie; ale pierścień został mu odebrany w Dol Guldur w mękach i tam zmarł.

W tym samym czasie dodano nowy wpis dotyczący roku 2840…

Krasnolud Thráin wędruje i zostaje schwytany przez Czarnoksiężnika (około 2845 r.)

Wpis dotyczący roku 2590 opisujący finansowanie królestwa Ereboru został zmieniony na „Na dalekiej północy smoki pomnożyły się ponownie. Thrór przybywa na południe i ponownie ustanawia królestwo Ereboru”. Jednocześnie na końcu wpisu dodano następujący dodatek: „Był prawnukiem syna Thráina I Náina” (co nie zgadza się z tabela geneaologiczną w Władcy Pierścieni).

2953

Biała Rada spotyka się i debatuje na temat Pierścieni, obawiając się, że Sauron może znaleźć Jedyny Pierścień. Saruman udaje, że odkrył, że pierścień spoczywa na dnie Anduiny. Następnie wycofuje się do Isengardu i umacnia go, i nie zadaje się już z członkami Rady. Ale Mithrandir podróżuje daleko i szeroko. Nowy tekst następnie powraca do oryginału. (Udawanie Sarumana, że wiedział, że Jedyny Pierścień zszedł z Anduiny do Morza, zostało wycięte z wpisu dotyczącego roku 2851 i odniesienia do jego czterdziestoletniego Isengardu z roku 2911).

3430

Utworzenie ostatniego Sojuszu Elfów i Ludzi.

3441

Sauron pojawia się i zabija Elendila Gil-galada w bitwie, ale Isildur odcina Jedyny Pierścień z ręki Saurona. Mordor upada, a duch Saurona ucieka w cień aby, ukryć się na wiele wieków. To początek Trzeciej Ery, okresu opisanego we „Władcy Pierścieni”. Chociaż Elrond i Cirdan radzą Isildurowi aby, wrzucił Pierścień w ogień Góry Przeznaczenia i położył kres potędze Saurona, Isildur jednak postanawia zachować pierścień dla siebie jako 'okup za ojca’.

To będę miał jako wergild na śmierć mojego ojca i mojego brata.

Średniowieczny wergild został wykorzystany do położenia kresu ciągłym waśniom i zapewnienia stabilności społecznej; tutaj jednak prowadzi to do ocalenia Saurona i śmierci Isildura, który zostaje trafiony orczymi strzałami w Wielkiej Rzece, gdzie Pierścień spada mu z palca na dno koryta rzeki.

Zagubiony pierścień tak naprawdę odnalazł się na około 3000 lat przed czasami Froda. Odnalazł się na długo przed tym zanim zaczęto go szukać bo już w 2463 czyli 1100 lat po śmierci Isildura. Pierścień bowiem został wyłowiony z Anduiny a wyłowił go chłopiec o imieniu Deagol z plemienia rybaków niewielkiego wzrostu, żyjących nad Wielką Rzeką, w czasach, gdy jeszcze królowie rządzili w Gondorze. Pierścień jednak tak omotał jego kuzyna Sméagola, że ten go zabił i ukradł Jedyny Pierścień Deagolowi.

Kolejno Sméagol ukrył się ze swoją zdobyczą pod korzeniami gór. W brudnych tunelach opuszczonej twierdzy orków pod wzgórzami Sméagol ukrywał się i mordował każdego, kto odważył się zbliżyć, w obawie, że ktoś może ukraść jego cenny pierścień. Gollum posiadał Pierścień przez około 1900 lat.

2470

Gollum zabiera Jedyny Pierścień w Góry Mgliste.

2845

Sauron zdobywa ostatni z siedmiu krasnoludzkich pierścieni.

2941

Bilbo Baggins podczas swojej ucieczki przed orkami znajduje Jedyny Pierścień w Górach Mglistych. Ten zabiera pierścień ze sobą do kraju Perianów, czyli Małych Ludzi lub Niziołków, zamieszkujących w zachodniej części Eriadoru. Plemię to było lekceważone przez elfów i ludzi i sam Gandalf nie pomyślał, że mógłby, pierścień jakimś cudem się tam znaleźć.

Gdy Gandalf był już pewien, że jest to Jedyny Pierścień opowiedział o tym Frodowi który dostał pierścień od Bilba w prezencie. Oboje wiedzieli, że pierścień nie może zostać w Shire. Frodo więc wyruszył do Rivendell do którego miał się dostać przez Bree i tam też miał spotkać się z Gandalfem. Gdy wyruszył w drogę zaczeła się wielka pogoń za pierścieniem upiorów pierścienia…

Zwołano też Białą Naradę. Gandalf nalegał natychmiast przystąpić do działania lecz Curunír sprzeciwił się temu twierdząc, że powinni czekać i śledzić dalszy rozwój zdarzeń mówiąc, że nie sądzi aby, Jedyny Pierścień się kiedykolwiek odnalazł bo Jedyny pierścień wpadł do Anduiny i potoczył się do morza.

Tak samo jak Gandalf tak i Elrond uważali inaczej podejrzewając, że Pierścień się odnajdzie. Jednak żaden z nich nie podejrzewał, że Curunír knuł czarne plany i że w głębi serca już stał się zdrajcą nie chciał on aby, ktokoliwek inny znalazł Jedyny Pierścień, pragnął go zdobyć dla siebie aby, cały świat nagiąć do swojej woli gdyż z czasem uległ pierścieniowi do tego stopnia, że zapragnął rywalizować i dorównać samemu Sauronowi i jego potędze. W tajemnicy przed Białą Radą sam poszukiwał Pierścienia.

3001

Bilbo Baggins daje Jedyny Pierścień Frodowi Bagginsowi, opuszcza Shire i rusza do Rivendell.

Sobota 24 września 3018 roku

Gandalf przejeżdża prędko przez Enedwaith. Nazgûl Khamûl wjeżdża na Kłodową Drogę i wyprzedza Froda przy podejściu do Leśnego Skraju – prawdopodobnie przez przypadek. Jest niespokojny, bo wyczuwa obecność Pierścienia, ale z powodu jasnego słońca traci pewność i nie umie się zdecydować. Skręca do lasu i oczekuje na zapadnięcie nocy. Po zmroku, wiedząc już teraz na pewno, że w pobliżu jest Pierścień, rusza w pościg, ale z tropu zbija go nagłe pojawienie się elfów i pieśń o Elbereth. Gdy elfowie otaczają Froda, Nazgûl Khamûl nie może wyraźnie dostrzec Pierścienia.

Niedziela 25 września 3018 roku.

Gdy tylko elfowie odchodzą, wznawia pościg. Gdy dociera do Leśnego Dworu, ma już całkowitą pewność, że Pierscień tam jest. Nie mogąc znaleźć powiernika i czując, że ten się oddala, Nazgûl Khamûl wzywa innego Nazgûla krzykiem.

Nazgûl Khamûl jest świadomy ogólnego kierunku, w którym zmierza pierścień, ale nie wie o postoju Froda w lesie i wierzy, że poszedł on prosto na wschód. Nazgûl Khamûl wraz z innym Nazgûlem przejeżdżają przez pola i odwiedzają Maggota, podczas gdy Frodo wciąż chroni się wśród drzew.

Khamûl popełnia błąd (prawdopodobnie dlatego, że wyobraża sobie Powiernika Pierścienia jako potężnego człowieka, silnego i szybkiego) nie zaczaja się w pobliżu farmy ale wysyła innego Nazgûla Groblą w kierunku Skraju, podczas gdy sam rusza na północ w kierunku Mostu. Wkrótce dołącza do niego kolejny Nazgûl.

Próbują jeszcze wrócić i spotkać się w nocy ale jest już za późno. Khamûl wie teraz z całą pewnością, że Pierścień przekroczył rzekę ale stanowi ona barierę dla jego zdolności wyczuwania ruchu. Khamûl wraz z innym Nazgûlem (jak wszystkie Nazgûle) nienawidzą wody i unikają kontaktu z Baranduiną. Jej nurt jest dla nich 'elfi’, ponieważ rzeka wypływa z jeziora Nenuial, nad którą kontrolę utrzymywali elfowie (Frodo spędza noc w Kruczym Dole, a Gandalf zbliża się do Thrabadu).

3018

Gdy Frodo dotarł do Rivendell podczas narady powstała Drużyna Pierścienia.

3019

Rozpoczęcie Wojny o Pierścień Jedyny Pierścień zostaje zniszczony Mordor upada, a Sauron i Upiory Pierścienia znikają na zawsze.

3021

Strażnicy Trzech Elfickich Pierścieni płyną do Nieśmiertelnych Krain.

Co Sauron zrobił z pierścieniami?

Sauronowi nie udało się odzyskać wszystkich pierścieni. Trzy Pierścienie elfów na zawsze były dla niego nieosiągalne. Udało mu się jednak odzyskać trzy z siedmiu pierścieni krasnoludów (cztery pozostałe zniszczyły smoki). Sauron usiłował wykorzystać swój Jedyny Pierścień aby, pokierować powiernikami pierścieni krasnoludów jednak ci okazali się bardzo oporni. Natomiast ludzie tak ulegli mocy pierścienia, że Sauron zdobył je bez problemu i wszystkich dziewięciu właścicieli pierścieni przerodziło się w tzw. Nazgûli którzy później służyli Sauronowi i opętani rządzą posiadania pierścienia pomagali Sauronowi odnaleźć Jedyny Pierścień.

Od czego się zaczeło 2.0

Odpowiedź na to pytanie zazwyczaj zawsze brzmi tak samo. Zaczeło się od Saurona blah, blah, blah. Mamy już tą paplanine za sobą więc przejdźmy do prawdziwego początku. No bo przecież tak naprawdę wszystko zaczeło się nie od Saurona tylko od Tolkiena!

W 12 tomie Historii Śródziemia Christopher Tolkien spadkobierca dorobku literackiego J.R.R. Tolkiena który latami studiował prace swojego ojca podzielił się z nami ciekawym wnioskiem. Okazuje się, że historia o Pierścieniach Władzy wcale nie była jakimś genialnym pomysłem tylko jak sam Christopher Tolkien powiedział…

Jakoś tak samo wyszło od słowa do słowa…

Z wczesnych notatek i brudnopisowej wersji Władcy Pierścieni Christopher Tolkien wywnioskował, że J.R.R. Tolkien uznawał pierścień Bilba i postać Czarnoksiężnika za dwa niedokończone wątki z Hobbita najlepiej nadające się do kontyunuacji. Najbardziej oczywistym sposobem ich połączenia było uczynienie Saurona dawcą pierścieni – była to zwyczajowa rola władcy w tradycji, złowrogi wydźwięk w Lay of Leithian, opowieści napisanej w 1928 roku, przed zaangażowaniem się J.R.R. Tolkiena w pracy w Lydney.

Jak to opisał Christopher Tolkien…

Historia Pierścienia Saurona – jego zaginięcia, odnalezienia przez Golluma, przywłaszczenia przez Bilba i klątwy Golluma – wyrosła w wyniku mozolnego procesu składania poszczególnych motywów w całość, wyłącznie na użytek fabularny. Najprawdopodobniej mój ojciec sam nie spodziewał się, że będzie to główny temat całości.

Inspiracje

Wiara w nadprzyrodzoną moc pierścieni towarzyszy ludzkości od zarania dziejów. Opowieści o takich pierścieniach można odnaleźć w mitach i literaturze ludowej narodów całego świata. Co więcej, wiara w nadprzyrodzone pierścienie nie ogranicza się do legend i baśni, jest w dużej mierze częścią samej historii. Podobnie w Tolkienowskim Śródziemiu w Drugiej i Trzeciej Erze są w dużej mierze zdeterminowane walką o posiadanie Pierścieni Władzy wykutych przez Gwaith-i-Mírdaina, „elfich kowali” z Eregionu, a przede wszystkim Jedynego Pierścienia, wykutego przez Saurona w ogniu Góry Przeznaczenia.

Odyn

Jedyny Pierścień jest porównywalny pod względem mocy i znaczenia z pierścieniem noszonym przez Odyna, nordyckiego króla bogów i władcę Dziewięciu Słów. Draupnir Odyna to jego bogactwo i władza. W opowieści Tolkiena wszystkie umiejętności Celebrimbora (co oznacza „Srebrna Pięść”), władcy Gwaith-i-Mírdain i największego kowala Śródziemia, a także cała przebiegłość Saurona zostały wykorzystane w wykuciu Pierścieni Mocy. W nordyckim Nowym Jorku wszystkie umiejętności elfów Sindriego i Brokkra, największych kowali w Dziewięciu Światach, a także cała mądrość Odyna, zostały zainwestowane w wykuwanie Draupnira.

Draupnir oznacza „wóz”. Jego posiadanie przez Odyna jest nie tylko symbolem jego panowania nad Dziewięcioma Światami, ale konsoliduje jego zgromadzone moce, dając mu źródło niemal nieskończonego bogactwa. Scenariusz ten wydaje się dość sugerować „Dziewięć pierścieni śmiertelników” Tolkiena, których Sauron używa, aby, kupić lojalność Ludzi Śródziemia i ostatecznie usidlić ich dusze. Poprzez Draupnira Odyn rządzi Asgardem, podczas gdy pozostałe osiem pierścieni jest wykorzystywanych jako dary bogactwa i władzy, za pomocą których rządzi pozostałych osiem światów (w tym Midgard, czyli Śródziemie). U Tolkiena mamy oczywiście dodanie Siedmiu Pierścieni Krasnoludów i Trzech Pierścieni Elfów oraz spór o ich posiadanie, który nieuchronnie prowadzi do straszliwej Wojny Elfów i Saurona.

Mitologia Grecka

J.R.R. Tolkien przy tworzeniu opowieści najprawdobodobniej inspirowała się mitologią Grecką. Wskazuje na to ciekawe porównanie Christophera Tolkiena który w notatkach swojego ojca znalazł mnóstwo podobieństw Uniwersum Tolkiena do mitologii Greckiej.

Prometeusz

Dobrym przykładem tych podobieństw jest mit o Prometeuszu.

Kiedy Prometeusz został wreszcie uwolniony, Zeus przemówił do niego głosem grzmotu. Zeus przysiągł, że zachowa wolność. Zatem Zeus wziął łańcuch admanityny, zerwane ogniwo, a z góry Kaukaz wziął fragment skały. Swoją nieśmiertelną ręką Zeus przyspawał kamień do ogniwa. Następnie ujął dłoń Prometeusza i na palcu zamknął ogniwo admantyny. Dzięki temu Zeus dotrzymał przysięgi i przykuł Tytana do skały Kaukazu na zawsze, a mimo to spełnił swą obietnicę i wypuścił Prometeusza na wolność.

Tak powstał pierwszy pierścionek. Mówi się, że później mężczyźni zaczęli nosić pierścienie na cześć Prometeusza, zwiastuna ognia i ojca człowieka. Uważa się, że pierścień jest oznaką zarówno kowala, który jest panem ognia, jak i maga, który jest panem życia. A ci, którzy są królami ludzi, noszą pierścień na znak swojego pochodzenia od Prometeusza i Tytanów, którzy niegdyś rządzili ziemią. W Prometeuszu, 'dobrym Tytanie’, który przyniósł życie i ogień ludzkiemu ryżowi, mamy zwierciadło naprzeciwko Saurona z Tolkiena, złego czarnoksiężnika, który sprowadził śmierć i ciemność. Jednakże, kiedy Sauron pojawił się w Drugiej Epoce w przebraniu wśród elfich kowali z Eregionu jako tajemniczy nieznajomy Annatar, Władca Darów, musiał wydawać się elfom wszystkim, czym Prometeusz wydawał się ludziom.

Annatar

Dla Annatara Pan Darów był także magiem-kowalem, który podobnie jak Prometeusz przeciwstawił się bogom, rozdając zakazane dary wiedzy i umiejętności. Pod przewodnictwem Annatara Celebrimbor i elficcy kowale z Ostin-in-Edhil w Eregionie poznali sekrety kowali i mgów, którym dorównał jedynie sam Valar. Dopiero gdy Annatar nakłonił elfy do wykucia Pierścieni Mocy, poznali straszliwą cenę prezentów Annatara. Ceną żądaną za dary Prometeusza było wewnętrzne związanie i zniewolenie samego Tytana.

Ceną żądaną za dary Saurona było wieczne zniewolenie elfów. Grecka legenda o pierwszym pierścieniu łączy go z wieloma pierwotnymi obrazami mocy, które później pojawiają się w tradycji poszukiwań pierścieni i są powiązane z alchemią i metalurgią. W tej opowieści pierwszy pierścień jest solidnie powiązany z mocami maga i kowala. Co ciekawe, Prometeusz, ojciec człowieka, dawca ognia i mistrz kowalstwa, ma pierścień wykuty z żelaza w Górach Kaukaskich, dokładnie w miejscu, w którym odkryto tajemnicę wytapiania żelaza.

Symbolika Pierścienia

Jednak poza pojęciami filozoficznymi najsilniejsze powiązania między legendami biblijnymi a opowieściami Tolkiena wiążą się z wiarą w moc pierścieni. W czasach biblijnych wszystkie królestwa i narody od dawna akceptowały tradycję pierścienia jako symbolu władzy monarchy. Pierścienie królewskie nie tylko oznaczały go jako monarchę, ale można było powiedzieć, że pierścień sam w sobie posiadał moc. Często pod nieobecność króla pierścień lub pieczęć pierścienia mogły służyć do sprawowania pełnej władzy władcy. W ten sposób król mógł wydać proklamację dotyczącą wszystkich swoich ziem lub przekazać władzę swoim sługom i poddanym.

Alchemia

Pierścień Elfów Gandalfa i Jedyny Pierścień Saurona są symbolami kontroli ognia alchemicznego, ale ognia alchemicznego różnych typów. Zła alchemia, która stworzyła Jedyny Pierścień, rozkazuje ciemnemu szatańskiemu ogniowi wydostać się z wnętrzności ziemi. Moc ta przemienia świat materialny lub przynajmniej daje tę iluzję i towarzyszącą jej iluzję mocy światowej.

Dobra alchemia Pierścienia Elfów Gandalfa włada niebiańskim ogniem ducha. Ten „dobry” ogień alchemiczny nie ma władzy nad światem materialnym. Jednakże ogień ducha ma moc wzbudzania namiętności i podnoszenia duszy, ponieważ ostatecznie jego źródłem jest święty „Niezniszczalny Płomień” Eru, Jedynej Istoty Najwyższej, która dała wszystkiemu życie. Gandalf najlepiej rozumie że celem Jednego Pierścienia nie jest próba obalenia go ani przejęcia jego mocy, ale zniszczenie procesu alchemicznego, w wyniku którego powstał Pierścień Mocy.

Gnostycyzm i Chrystus u Tolkiena

Wkład gnostycyzmu – Rozważając alchemiczną tradycję pierścienia węża, Uroboros, należy koniecznie rozpoznać, że był on także symbolem wczesnej religii i filozofii chrześcijańskiej, znanej jako gnostycyzm. W czwartej księdze gnostyckiego tekstu Pistis Sophia Jezus mówi Dziewicy Maryi:

Zewnętrzna ciemność to wielki wąż, którego ogon jest w jego paszczy i jest poza całym światem i otacza cały świat

Gnostycyzm nauczał również, że wąż i Chrystus są postaciami wymiennymi i że obaj są zbawicielami, czyli „odkupicielami”. Do I wieku n.e. religia gnostycka i zachodnia doktryna alchemiczna były w dużej mierze nie do odróżnienia. Ostatecznie okazało się to niefortunne dla starszej tradycji alchemii. Gnostycyzm stał się tak skutecznym konkurentem dla nawróconych, że św. Jan i św. Paweł nieustannie szydzili (i bezwstydnie zniesławiali) jego misjonarzy i świętych. Później chrześcijanie tak bezlitośnie stłumili nauki gnostyckie, że posiadanie pierścienia Uroborosa było wystarczającą podstawą do oskarżenia o herezję i czary. W rezultacie nawet po faktycznej eksterminacji gnostycyzmu w VI wieku chrześcijańscy fanatycy mieli tendencję do postrzegania pierścienia alchemika jako szatańskiego reliktu.

Mitologia Niemiecka i Nordycka

Inspiracją dla Siedmiu Pierścieni Krasnoludów są krasnoludy i pierścienie ze starożytnej mitologii niemieckiej i nordyckiej. W nordyckiej sadze Volsunga jeden z takich magicznych złotych pierścieni był znany jako Andvarinaut, co oznacza Krasnolud. Nazywano je również „Kręgiem Andvariego” ze względu na jego moc „wytwarzania złota” i było ostatecznym źródłem przeklętego złota ze skarbów Nibelungów i Volsungów. J.R.R. Tolkien również był świadomy tego że, te starożytne legendy o pierścieniach były także źródłem zagadkowej baśni „Rumpelstiltskin”, która zastępuje kołowrotek wykutym przez krasnoludy pierścieniem wytwarzającym złoto.

Poemat Pierścienia Władzy

Tłumaczenie Tadeusz A. Olszański:

Trzy Pierścienie dla królów elfickich pod niebem jasnym, Siedem dla krasnoludzkich władców we dworach kamiennych, Dziewięć dla ludzi, którym śmierć jest sądzona, Jeden Czarnemu Władcy na czarnym tronie W Mordorze, ziemi, gdzie Ciemność zaległa.

Tłumaczenie Maria Skibniewska:

Jeden dla Władcy Ciemności na czarnym tronie W Krainie Mordor, gdzie zaległy cienie, Jeden by, wszystkimi rządzić, Jeden by, wszystkie odnaleźć, Jeden by, wszystkie zgromadzić i w ciemności związać W Krainie Mordor, gdzie zaległy cienie.

Pierścienie Władzy