Historia Arnoru

Nazwy

Arnor był znany pod wieloma nazwami najpopularniejsze z nich to:

• Królestwo na wygnaniu
• Kraj króla (sind.)
• Północne królestwo
• Odnowione królestwo
• Królestwo wygnańców Numenorejskich

Założenie

Arnor został założony w 3320 roku Drugiej Ery Słońca przez Numenorejczyka Elendila i było to pierwsze królestwo Dunedainów w Śródziemiu.

Historia Arnoru (Tabela)

Druga Era

Zjednoczone Królestwo Arnoru i Gondoru założone przez Elendila z Numenoru, Pierwszego Najwyższego Króla

Elendil i jego syn Anariona zostają oszukani przez Saurona w Mordorze

Trzecia Era

Bitwa na Polach Gladden – Zagubieniey Jedynego Pierścienia

Ósmy król dzieli Arnor na trzy królestwa

1150 Hobbici przybywają do Arnoru

1409 Czarnoksiężnik atakuje Arnor i jego twierdze / Cardolan zostaje opanowany. Ocalali z Cardolanu schronili się w gaśnicach Wielkiej Zarazy w Barrow Downs.

1500 Czarnoksiężnik pojawia się w Angmarze / Hillman przywłaszcza sobie królestwo i staje się sojusznikami jednak później zostaje omamione przez Czarnoksiężnika i zaczynają mu służyć

1520 Linia władców zostaje zaburzona

1556 Obrona twierdzy Arnoru nadal trwa

Twierdza Arnoru zostaje zniszczona

1656 Pierwsza klątwa Arnoru

1974 – 1975 Fornost upada. Bitwa pod Fornostem. Czarnoksiężnik zostaje pokonany. Koniec Angmaru. Ostatni król Arnoru umiera. Linia wodzów Dunedainów przeradza się w Watchful Peace. Królestwo Hillmenów z Rhudaur zostaje zniszczone przez Angmar

2447 Wojna w Shire

2758 Korsarze i orkowie napadają na Długą Zimę

2480 Orkowie napadają Eriador

2911 Początek zimy / atak wilków

2912 Wielkie powodzie

2933 Aragorn II zostaje jedynym spadkobiercą tronu Zjednoczonego Królestwa Arnoru i Gondoru

3019 Wojna o Pierścień / Aragorn II przyjmuje swoje dziedzictwo i zostaje władcą Zjednoczonego Królestwa przyjmując tytuł Elessara podczas koronacji

Sojusznicy i wrogowie

Sojusznikami Arnoru byli:

• Gondor
• Lindon
• Rivendell
• Shire
• Hillman

Wrogiem był:

• Angmar
• Hillman

Geografia

Arnor leżał na Północy Eriadoru. Miał on rozległy teren i był sąsiednim królestwem królestwa wygnańców z Westernesse (Dunedainów). Jednak w 861 roku przez konflikt pomiędzy trzema synami Eärendura gdzie każdy uważał, że to mu należy się dziedzictwo i diadem Arnoru został on podzielony na trzy części Arthedain, Cardolan, Rhudaur. Pierwszą stolicą Arnoru było Annúminas, nad brzegiem jeziora Evendim które było niegdyś sercem zaginionego królestwa Arnoru. Było tak do 861 roku. W 861 roku Fornost który był największym pasmem łączącym stolicę Arnoru z Minas Tirith stał się jego głównym miastem i stolicą. W Arnorze były dwa porty Tharbad i Lond Daer oraz dwie twierdze Amon Sul i Elostirion. Północne Królestwo Arnoru nigdy nie rozszerzyło swoich granic poza Eriador.

Władcy

Pierwszym władcą był założyciel Arnoru czyli Elendil i jego synowie. Z czasem jednak wysłał on swoich synów na południe aby, założyli Gondor, królestwo Dunedainów na Południu. Rządził on na przełomie lat 3320-3441 Natomiast po jego śmierci w 3441 roku władze objął jego syn Isildur który był również powiernikiem pierścienia. Niestety Isildur został zdradzony przez pierścień i został zabity przez orków chcąc przeprawić się przez Anduinę. Ponieważ starsi synowie Isildura Elendur, Aratan i Cyryon polegli to władzę objął jego najmłodszy syn Valandil. Była to jednak złudna władza gdyż był on za młody aby, sprawować władzę więc większość obowiązków kontrolował jego kuzyn Meneldil. Dopiero po osiągnięciu pełnoletności Valandil udał się do Annúminas, gdzie przejął faktyczną władzę. Były to najlepsze lata rozkwitu Arnoru. Kolejnymi władcami był Eldacar 249-339 Trzeciej Ery, Arantar 339-435 Trzeciej Ery, Tarcil 435-515 Trzeciej Ery, Tarondor 515-602 Trzeciej Ery, Valandur 602-652 Trzeciej Ery, Elendur 652-777 Trzeciej Ery, Earendur 777-861 Trzeciej Ery. Po zakończeniu wojny o pierścień Aragorn został koronowany na króla Elessara pierwszego Najwyższego Króla Zjednoczonego Królestwa Arnoru i Gondoru. Po śmierci dwudziestego trzeciego króla Arnoru, królewski ród był kontynuowany przez wodzów plemiennych Dunedainów.

Elendil the Tall First High King rządził na przełomie 3320-3441 Drugiej Ery

Isildur Second High King przyjął władzę w 3441 Drugiej Ery

Valandil: Third King rządził od 3441 Drugiej Ery do 249 Trzeciej Ery

Eldacar 249-339 (Trzecia Era)

Arantar 339-435 (Trzecia Era)

Tarcil 435-515 (Trzecia Era)

Tarondor 515-602 (Trzecia Era)

Valandur 602-652 (Trzecia Era)

Elendur 652-777 (Trzecia Era)

Earendur 777-861 (Trzecia Era)

Arvedui Fifteenth and last King 861-1975 (Trzecia Era)

Chieftains of the Dunedain: Aranarath First Chieftain do 2106 (Trzecia Era) / Aragorn II Sixteenth and last Chieftain rządził do 120 Czwartej Ery

Kompromis Trzech Braci

Po śmierci Eärendura jego trzej synowie zaczęli się kłócić o to komu należy się dziedzictwo. Prawnie to Almaith najstarszy syn Eärendura miał zostać dziesiątym królem Arnoru. Jednak jego dwaj młodzi bracia sprzeciwili się tej decyzji. Konflikt był na tyle silny, że groził on wybuchnięciem wojny domowej. W odpowiedzi Almaith zaproponował kompromis. Miał to być podział Arnoru na trzy części i każdy z braci miał rządzić jedną z nich. Ostatecznie podzielono Arnor na trzy części. Almaith objął centralny Arnor który nazwano Arthedainem. Jego granicami była rzeka Brandywina i Rzeka Królewska. Jako najstarszy syn został on również spadkobiercą wszystkich rodzinnych pamiątek takich jak Pierścień Barahira, Berło Annúminas, Diadem Elendilmir, Palantir i resztki Narsila. Z wszystkich trzech królestw jakie powstały po podziale Arnoru to właśnie królestwo Almaitha było najsilniejsze. Jego bracia otrzymali królestwa nazwane Cardolan i Rhudaur.

Wojna z Czarnoksiężnikiem

Od samego początku Gondor i Arnor były rywalami Saurona. Przez prawie 700 lat Czarnoksiężnik rządził Angmarem, tocząc nieustanną wojnę z Królestwem Dunedainów na północy Arnoru. W roku 1300 na północny wschód od Arnoru powstało królestwo Nazguli. Do 1409 roku królestwa Cardolan i Rhudaur zostały zniszczone, lecz Dunedainowie z Arthedainu walczyli przez kolejne sześć wieków. Wreszcie w roku 1974 Arthedain został opanowany przez legiony orków i hordy barbarzyńców Czarnoksiężnika.

Upadek i odrodzenie

Arnor został ostatecznie zniszczony w roku 1974. Chociaż linia królów Arnoru była nieprzerwana królestwo Arnoru przestało istnieć i upadło. Dopiero pod koniec Wojny o Pierścień, kiedy Aragorn, ostatni Wódz, został Najwyższym Królem całego, Arnoru i Gondoru Arnor został odzyskany i przywrócony do dawnej potęgi i chwały. Aragorn włączył ziemie Arnoru do Zjednoczonego Królestwa. Odbudował również Annúminas oraz dawną stolicę Arthedainu – Fornost.

Klątwy Arnoru

Upadek Południowego Królestwa Arnoru w drugim tysiącleciu Trzeciej Ery przypisano tzw. Wielkim Klątwom Arnoru. Pierwszą była klątwa Kinstrife z V wieku. Była to krwawa wojna domowa, która pociągnęła za sobą tysiące ofiar śmiertelnych, zniszczenie miast, utratę większości floty i koniec kontroli nad Umbarem i Haradem.

Drugą klątwą była Wielka Plaga z 1636 roku, którą Sauron spuścił na Gondor i Arnor.

Cesarstwo Rzymskie i Mity Germańskie

W Śródziemiu Tolkienowska historia królestw Arnoru i Gondoru, była niewątpliwie inspirowana w dużej mierze historią wzlotu i upadku Cesarstwa Rzymskiego. Historię południowego królestwa Gondoru można porównać do historii wschodniego imperium rzymskiego, a historię północnego królestwa Arnoru można porównać do historii zachodniego imperium rzymskiego. Tak jak Cesarstwo Rzymskie musiało znosić stulecia wojen z najeźdźcami barbarzyńców na swoich wschodnich granicach, tak Arnor musiał przetrwać stulecia wojen spowodowanych podobnymi najazdami barbarzyńców ze wschodu.

Natomiast motyw służby, Złemu Oku Saurona, który przez wieki zagrażał wschodnim granicom królestwa, jest z pewnością porównywalny z hordami germańskimi, które w służbie jednookiego boga Odyna, przez wieki zagrażały Rzymianom. W Kronikach Gondoru i Arnoru Tolkien łączy historię królestw Dunedainów z wieloma porównywalnymi aspektami historii starożytnego Cesarstwa Rzymskiego. Jednak do czasu Wojny o Pierścień, podejmując przez Aragorna próbę przywrócenia Zjednoczonego Królestwa Arnoru i Gondoru, Tolkien odwołał się do historycznego precedensu dotyczącego wojowniczego króla Karola Wielkiego, który ponownie zjednoczył i przywrócił Cesarstwo Rzymskie w VIII w. W liście do wydawcy Tolkien bezpośrednio nawiązuje do tego motywu…

Postęp opowieści kończy się czymś, co znacznie bardziej przypomina ponowne ustanowienie skutecznego Świętego Cesarstwa Rzymskiego z siedzibą w Rzymie – J.R.R. Tolkien